Kopice

Wieś położona w południowej części powiatu, przy szosie 385 prowadzącej z Grodkowa do Niemodlina.
***Zrujnowany zespół pałacowy
Kopice były starą wsią rycerską, więc jakiś dwór musiał tu istnieć od dawna. Ale pierwszy pałac pałac powstał w latach 1764 albo wg innych źródeł 1783-84 z inicjatywy rodziny Francken-Sierstorpff
Obecny pałac został wzniesiony ok. 1864 dla młodej pary: Joanny i Jana Urlicha Gottarda von Schaffgotsch wg projektu wrocławskiego architekta Jana Bogusława Lüdecka w eklektycznym stylu nawiązującym do angielskiego gotyku oraz renesansu. Posiada liczne wieżyczki, sterczyny, bogactwo kamieniarki, asymetryczność i różnorodność elewacji. Na parterze znajdowały się 57 pomieszczenia, na I piętrze 46, w piwnicy 54, oraz na drugim piętrze.
W skrzydle od parku wysoka kaplica Najświętszego Serca Pana Jezusa zbudowana w l. 1897/98.
W swoim czasie była to najokazalsza budowla Opolszczyzny. Spłonął 1958, do dziś stanowi ruinę z której zachowały się mury zewnętrzne, brak dachów, zniszczone stropy. Najwartościowsze elementy kamieniarki do dziś są rozkradane. **Pałac i całą wieś od południa i zachodu otacza rozległy 70-ha park krajobrazowy, stworzony w miejscu starego lasu. W nim kilka (10) stawów, w tym największy znajduje się przed pałacem, na nim wyspa. W parku znajdowały się liczne budowle romantyczne, m.in. neoklasycystyczna świątynia dumania. Wśród 100-150-letniego starodrzewu znajduje się kilka pomników przyrody. Jest to 7 dębów szypułkowych w wieku od 250 do 500 lat. Najokazalszy zwany „Pradziadem” i oceniany na 500 lat ma 720 cm pierśnicy. Ponadto lipa drobnolistna o sześciu zrośniętych pniach (o obwodzie 504 cm) oraz lipa szerokolistna rosnąca obok szosy (460 cm pierśnicy).
Ponadto okazałe wymiary osiąga klon polny (370 cm pierśnicy) i świerk pospolity (300 cm). W sąsiedztwie pałacu stajnia, obory, gorzelnia, rządcówka, spichlerze z przełomu XIX/XX w. *We wsi kościół pw. Podwyższenia Krzyża św. wzniesiony w latach 1802 – 1822 w stylu klasycystycznym.

Obok kościoła kaplica grobowa Schaffgotschów. Nieco dalej, w oddzielonym dziś kompleksie parkowym na północ od szosy do Grodkowa – dwór w otoczeniu zabytkowego parku.
Bajka o Kopciuszku. Bajkowej budowli towarzyszy ciekawa historia rodziny, a właściwie dwóch: starej zubożałej śląskiej rodziny szlacheckiej i kopciuszka, który wyrósł wśród kominów Górnego Śląska.
Dobra w Kopicach zostały zakupione w 1859 roku dla małżeństwa dopiero co poślubionej 16-letniej Joanny Grycik i Hansa Schaffgotscha (ślub wzieli 15 XI 1858 r. w Szombierkach. Pięć lat później powstał pałac, który swym bogactwem szybko zyskał sławę w całym kraju. A fortuna nań pochodziła ze śląskich kopalń i hut, którą do małżeństwa wniosła Joanna.
Kim była Joasia? Urodzona 29 IV 1842 r. w Porębie koło Rudy Śląskiej. Jej ojciec, robotnik w zakładach Goduli umiera, gdy miała koło 3 lat, matka ją porzuca, a sąd wyznacza opiekunkę, jest nią Emilia Lukas, służąca starego Goduli.
A kim był Godula? Samotnym, okaleczonym w młodości człowiekiem, którego się bały wszystkie dzieci. Jednak swoją pracowitością i mądrością, zaczynając od posady leśnika, poprzez kasjera, później zarządcy dóbr hrabiego Ballestrema, dorobił się majątku. Wykorzystując XIX rewolucję przemysłową zaczął zdobywać fortunę od udziałów w pierwszej huty cynku, następnie kupował kopalnie węgla, rudy cynku, dobra ziemskie. W krótkim czasie stał się najbogatszym człowiekiem na Śląsku. Przez całe życie wiódł samotne i skromne życie i chyba przypadek sprawił, że cały swój majątek zapisał sierocie, biegającej po jego domu siedmioletniej wówczas Joasi. Nauki brała Joanna u Urszulanek we Wrocławiu i tam też poznała swego późniejszego męża.
O korzeniach Hansa Urlicha Gottarda von Schaffgotsch nie trzeba chyba pisać, był potomkiem najstarszej ze śląskich rodzin, skoligaconej nie tylko z Piastami, ale z wieloma dworami Europy. Hans nie posiadał wielkiego majątku, gdyż główne dobra rodzinne dziedziczyli kuzyni, więc taki mezalians był dla niego niezwykle korzystny. Chyba dla obojga, gdyż małżeństwo było udane i żyli długo i szczęśliwie, a o ich życiu do dziś krążą legendy. Joasia i Hans doczekali się czwórki dzieci, syna i 3 córek. Joanna zmarła w 1910 r. a jej mąż w 1914.
Śląska fortuna pozwoliła na swobodne zakupy ziemi i dworów nie tylko w Kopicach ale i w rozległej okolicy. Schaffgotschowie wykupili całą okolicę, głównie od rodziny Sierstorpffów z Jędrzejowa. W skład dominium weszły folwarki w powiecie grodkowskim: w Kopicach i Leśnicy, dwa folwarki w Żelaznej, Więcmierzyce z Podlesiem, Pniewie, Sulisław i nowozałożony Orlików oraz w powiecie niemodlińskim: Tłustoręby, Tarnica, Hubertus, Krasna Góra, Marsze. Dobra te zajęły łączną powierzchnię 4385 ha i odziedziczył je syn Hans Karl. Do tego trzeba doliczyć majątki Golczowice, który otrzymała córka Elisabeth, i Gałążczyce (Górne), gdzie zamieszkała córka Elenoora.
Wilhelm Bruckisch
W czasie gdy Kopice należały do rodziny Francken-Sierstorpff, mieszkał w nich inny wielki człowiek – rejent tutejszych dóbr ziemskich Wilhelm Bruckisch. Wraz z Janem Dzierżonem (który w tym czasie mieszkał w Karłowicach) założyli pierwsze w świecie Śląskie Towarzystwo Pszczelne. Pierwsze 300-osobowe zebranie założycielskie odbyło się w Kopicach 11 lutego 1847 r. a Bruckisch został pierwszym naczelnikiem. Kopice były siedzibą Towarzystwa, duszą i naukowcem był Dzierżon, a Bruckisch zajmował się – jak byśmy to dziś nazwali – marketingiem i reklamą. Z inicjatywy rejenta właśnie wiele dzieł Dzierżona wypłynęło na świat.
Następnie Bruckisch wyemigrował do Ameryki i tam rozpowszechniał dalej wiedzę Dzierżona o pszczołach. W. Bruckisch urodził się na Śląsku w Posadowicach, a zmarł w 1877 r. w Teksasie.