Las Lubszański

Umowna nazwa rozległego, zwartego kompleksu leśnego rozciągającego się na północ i wschód od Lubszy. Las w całości wchodzi w skład Stobrawskiego Parku Krajobrazowego.
W północnej części, nieznaczne, mało widoczne wzniesienia, z kulminacją 176 m n.p.m. To najwyższy punkt powiatu na północ od Odry.
Ponadto na rozległym terenie znajduje się kilka ciekawostek przyrodniczych i historycznych. Jedyną asfaltową drogą przecinającą Las Lubszański na wskroś jest droga krajowa nr 39 (Brzeg-Namysłów). Znajdują się przy niej trzy parkingi i kilka ważnych obiektów krajoznawczych. Przy szosie z Lubszy do Rogalic znajduje się rezerwat przyrody „Lubsza”.
Przez rezerwat prowadzi ścieżka dydaktyczna. Po obu stronach Sztajnlinii, między Dobrzyniem a Borucicami nowy rezerwat przyrody „Barucice”.
Jest to rezerwat leśny. Obejmuje leśne oddziały obrębu Lubsza, nadleśnictwa Lubsza: 116 (niemal cały), 117 (niemal cały), 153 (cały) oraz fragment 154 . Powierzchnia 81,11 ha. Jest to najmłodszy rezerwat Ziemi Brzeskiej, utworzony w marcu 2010 r. 780 m dalej, również przy szosie, pomnik przyrody – 250-letni buk zwyczajny. Do 1998 r. obok stał jeszcze jeden, lecz został złamany.
Buk stoi na przydrożnym parkingu, po prawej stronie drogi prowadzącej do lasu, w oddziale leśnym 252. Na parkingu wiata i tablice informacyjne. Tu kończy się ścieżka dydaktyczna.

Ponadto w lesie tym rosną trzy inne pomniki – buk i dwa graby. Dużo dalej, tuż przed rozwidleniem szosy na Rogalice i Mąkoszyce, po lewej stronie drogi, w oddziale leśnym 248, stoi pomnik wystawiony w 1985 r. ku czci kaprala MO Tomasza Szyszki, który poległ 13 IV 1947 r. w ochronie ładu i porządku publicznego.

Zdjęcie z 1988 r. w tle przedstawia stary las. Dziś już w tym miejscu rośnie spory młodnik (widać po kliknięciu).
(Trakt Krakowski, Krakauer Weg) Historyczny szlak handlowy, którym podróżowali kupcy z Wrocławia do Krakowa.
Prowadził przez Laskowice, Minkowice Oławskie, Biskupice Oławskie, Barucice i jak wynika z XVIII-wiecznych map dalej przez Mąkoszyce, Tarnowiec, Kurznie, Karłowice do Popielowa i na wschód w kierunku Krakowa. Wszystkie wspomniane tu odcinku zostały już dawno przebudowane, utwardzone, wybrukowane a dziś pokryte asfaltem. Wyjątkiem jest odcinek między Barucicami a Mąkoszycami, który uchował się – być może w pierwotnym stanie – do dziś bez asfaltu.

Początek zachowanej drogi odnaleźć można wyjeżdżając z Barucic w kierunku Rogalic. Tuż za osadą leśną Baruta szosa zakręca w lewo, a w prawo odbija droga leśna, bardzo niepozorna. Na początkowym odcinku jest tam głęboki piasek, który skutecznie odstrasza rowerzystów a nawet pieszych. Po stu metrach jednak dróżka jest już na tyle ubita, że można nią jechać bez przeszkód.
Historyczny trakt przecina „Lubszankę” w pobliżu parkingu, następnie szosę 39 i zbliża się do Smolarki. W przysiółku tym zahacza tylko o dwa położone przy lesie domy, by dalej prowadzić wzdłuż lasu na wschód. Do Mąkoszyc jednak Traktem Krakowskim nie dojedziemy, gdyż przecina go linia kolejowa. Trzeba zrobić mały objazd i skorzystać z wiaduktu.

W sumie trakt w zachował się w nienaruszonym stanie na odcinku 5,0 kilometrów. Od dawna nie jest używany, nawet przez miejscowych, bo z Barucic do Mąkoszyc powstała wygodniejsza droga przez Rogalice. Kupcy dawno korzystają z kolei oraz szos i autostrady po lewej stronie Odry. Przed ostatnią wojną dróżka nosiła jeszcze nazwę Krakauer Weg, choć zapewne nikt z niej już nie korzystał. Dziś o trakcie pamiętają tylko leśnicy, którzy przekazując tradycję ocalili Trakt Krakowski od zapomnienia. Stara, częściowo utwardzana, droga leśna będąca najkrótszym połączeniem z Lubszy do Rogalic. Ma 7,0 kilometrów.
Rozpoczyna się na końcu Osiedla w Lubszy, prowadzi w pobliżu leśniczówki Lubsza. Tam jest rozwidlenie, droga w lewo prowadzi do Barucic, a Lubszanka w prawo. Kończy się po drugiej stronie lasu pod Rogalicami. Tam jest dogodny parking, do którego można dojechać od szosy 39.

Wzdłuż prawie całej drogi prowadzi żółty turystyczny szlak pieszy. Prawie, bo na półkilometrowym odcinku szlak odbija do pobliskiego rezerwatu przyrody.

W północnym odcinku drogi towarzyszą plansze ścieżki dydaktycznej, która ma koniec/początek na parkingu na końcu Lubszanki.

Przed II wojną droga ta nazywana była Breite Strasse (Szeroką Drogą). Przy „Lubszance” – leśnej drodze z Rogalic do Lubszy – kamień upamiętniający tragiczną śmierć leśnika Karla Luckasa (sprzed II wojny światowej). Nic o nim nie wiemy, oprócz tego, że zginął śmiercią tragiczną 30.8.1924
Kamień stoi na południowym poboczu drogi (idąc od strony Rogalic to na lewym poboczu), w leśnym oddziale nr 203, około 400 metrów przed miejscem, w którym żółty szlak skręca z traktu w kierunku rezerwatu.

Ponadto w Lesie Lubszańskim, w okolicach Rogalic i Leśnej Wody zachowało się kilka tajemniczych mogił bez inskrypcji: koło Leśnej Wody, nieopodal skrzyżowania lubszanki z Drogą Krakowską i koło stacji Rogalice. Dwa pierwsze groby to mogiły pojedynczych żołnierzy niemieckich, którzy tu zginęli w styczniu 1945 r. Mimo tylu lat do dziś groby są porządkowane. Sztajnlinia (niem. Stein-Linie) to jedna z najważniejszych linii oddziałowych w Lesie Lubszańskim a jednocześnie ważna utwardzona droga prowadząca z Dobrzynia do Barucic.
W pobliżu drogi, w oddziale 130 stoi czwarty z bunkierków opisanych pod hasłem kompleks strzelnicy Kruppa.

Ponadto są osobno opisane:
  • ścieżka dydaktyczna wzdłuż Lubszanki, (dłuższa)
  • ścieżka dydaktyczna w rezerwacie Lubsza, (krótsza)
  • rezerwat Lubsza,
  • położony na południowym skrawku Las Miejski.
  • O atrakcjach traktuje także artykuł „Spacer po Lesie Lubszańskim” w dziale Historia.